Erbaluce di Caluso maar ook Erbaluce Novarese en Costa delle Sesia

Volgens de legende heeft de fee Albaluce de stadsbewoners van Caluso gezegend met Erbaluce als haar geschenk, vandaar de naam van het ras.  Een oude cultivar - die al bekend was in de zeventiende eeuw - zijn bleke tint en die van zijn wijn verklaart waarom Erbaluce ook Bianchera, Albaluxe en Ambra wordt genoemd.

De lichtgroene kleur van de bessen van deze variëteit wanneer ze niet volrijp zijn, verklaart waarom Erbaluce Binachera wordt genoemd. Albaluce en Ambra: de lichtgroene kleur van de bessen van deze variëteit wanneer ze niet volrijp zijn, doet denken aan bleek daglicht.  In het lokale dialect wordt Erbaluce Bian Rousti en Uva Rustia genoemd, een verwijzing naar de kleur van de bessen als ze rijp zijn en amberroze worden. Lokaal wordt het ook nog steeds Greco genoemd (vooral in het gebied rond Novara)

Hoewel Erbaluce een hoog zuur ras is, wordt Erbaluce meestal getraind in canopy systems (topia genoemd in de Canavese regio waar Erbaluce groeit). Dit om een dikke muur van bladeren te hebben die de hangende druiventrossen beschermen tegen hagel, altijd een risico in het noorden van Italië.

Het is duidelijk dat druiven die op deze manier groeien ook minder zonlicht zien, dus er moet goed gewerkt worden aan de wijngaard, met selectieve deleafing om zonlicht toe te laten. Vanuit een wijnbouwkundig perspectief, en om verschillende redenen, is Erbaluce niet de gemakkelijkste variëteit om mee te werken.  Ondanks de grote kracht is Erbaluce niet de meest makkelijke druif wat zorgt voor een lage en onregelmatige opbrengst.  Als je door de wijngaarden loopt, zal je merken dat de bladeren van Erbaluce vaak gemarkeerd zijn met witte randen, een kenmerkend teken van magnesiumtekort, niet ongewoon in de kalkrijke gronden waar Erbaluce groeit.

Het blad van Erbaluce is zeer herkenbaar, met een bolvormig loppervlak, zeer geprononceerde inkepingen en een ronde vorm. Meestal is de druiventros van Erbaluce middelgroot, langwerpig en cilindrisch, met middelgrote ronde bessen.  Het uiterlijk ervan hangt echter af van welke kloon of biotype wordt waargenomen.

Vandaag de dag zijn er vier klonen van Erbaluce beschikbaar: de CVT heeft bessen die de neiging hebben om amberroze te worden als ze rijp zijn, de kloon CVT 30 geeft de typische wijnen, de 71 kloon is zeer compact en de kloon 55 met de hoogste zuurgraad, de zuurtegraad is al hoog in Erbaluce druif. 

De beroemdste wijn is de DOC Erbaluce di Caluso (Piemonte's eerste witte DOC in 1967) die zich direct rond het bucolische gehucht Caluso bevond. Maar Colline Novaresi Erbaluce en Coste della Sesia Erbaluce, ook DOC-wijnen, kunnen net zo goed zijn. 

Als ze goed gemaakt zijn - wat natuurlijk van al onze producenten is - zijn deze wijnen een wonder van evenwicht, met mineraal, knapperige witte bloemen- en fruitaroma's.  Ook smaken van het combineren van hints van chlorofyl en abrikozen.  Omdat de dikke schil van Erbaluce zijn polyfenolen moeilijk loslaat, om het tastgevoel en de aroma's en smaken van de wijn te versterken, maken veel producenten gebruik van koude temperatuur voor gistingstechnieken, die ook de totale zuurgraad verminderen door het neerslaan van het tartraatgehalte. Sommige producenten voeren ook een malolactische transformatie uit.  

Wil jij  het verschil proeven tussen Erbaluce di Caluso, Erbaluce uit de heuvels rond Novara en Erbaluce uit het Ghemme gebied:  bestel dan Trio Erbaluce